- "Deprem anında uyuyorduk, önce küçük bir sarsıntıyla başladı sonra daha da şiddetlendi. Hepimiz kalktık, o panikle bağrışmalar ve çağrışmalar oldu. Çok kötüydü, herkes çığlıklar atıyordu. Ben o sırada iki kızımın üzerine kapaklandım. Elektrikler gitti, duvarlar patlamaya başladı. Her taraf zifiri karanlıktı, toz duman olmuştu. Bir ara dışarıya çıkmak için hamle yaptım ama çelik kapı sıkışmıştı, çıkamadık. Sonra depremin şiddeti öylesine arttı ki resmen bir duvardan diğer duvara çarptı bizi. Hiçbir şey yapamadık, artık o anda ölmeyi bekledik. Deprem bitene kadar evin içindeydik, hiçbirimiz çıkamadık. Deprem bittikten sonra ise güç bela kapıyı açtık ve ailecek dışarıya çıktık. Nasıl ölmedik dedim, olayın şokunu hala atlatamadım. Çünkü o kadar şiddetli bir depremde ben ölmeliydim. Yaşadığımız bina yıkılsaydı hepimiz ölürdük, bunun kurtuluşu olmazdı. Ama Allah’a şükürler olsun ki sağ salim çıktık. Deprem durunca toplanma alanına kadar yürüyerek gittik, hava soğuk ve yağmurluydu. İnsanlar adeta şuursuz bir şekilde kaçışıyorlardı. Biz 2 gün boyunca arabamızda yattık ama depremler hiçbir zaman kesilmedi, hep sarsıntılar oldu. Hava aydınlandığına markete gittik, açık bir yer varsa en azından su alalım dedik. Çocuklarımız acıkmıştı ve hepimiz susamıştık. Ancak marketlerin çoğu yıkılmıştı, olanları da yağmalamışlar. 2 gün boyunca soğukta aç ve susuz bir şekilde yaşadık, üçüncü günün sabahında ise artık dayanamadık ve Eskişehir’e geldik. Bizim binamız yıkılmadı ama ilk depremde çok hasar aldı, ikinci deprem de hasarı artmış. Belki de şu an evimiz yıkıldı ama haberimiz yok. Yağma yapanları gözlerimle gördüm, market arabalarının içlerini doldurup kaçıyorlardı. Beyaz eşya mağazasının camları kırılmıştı, içerisindeki bütün elektronik eşyaları teker teker alıp gidiyorlardı."